اداره منابع طبیعی می بایست بداند زندگی در ییلاقات شهرستان ماسال بخشی از هویت شهروندان این سرزمین بوده و حق سکونت آنها را به رسمیت بشناسد.
گزارشها نشان می دهند “دعاوی حقوقی بین شهروندان ماسالی و سازمان منابع طبیعی به بالاترین حد خود طی سالهای اخیر رسیده اند.”
بر اساس این گزارش “روزانه تعداد قابل توجهی از این شهروندان برای پایان دادن به این وضعیت به اداره منابع طبیعی، فرمانداری و دستگاه قضا مراجعه می کنند.”
بسیاری از این کلبه های بنا شده در مناطق ییلاقی در دست فرزندان یا بستگان افرادی است که سالها پیش در این مناطق سکونت داشته و غالبا به دامداری مشغول بوده اند.
حالا اما این افراد “بر خلاف اجداد خود، علاقه ای به فعالیت در زمینه دامداری ندارند و غالب آنها، در زمینه گردشگری مشغول به فعالیت هستند.”
نکته مهم ماجرا درست همین جاست؛ نکته ای که به نظر می رسد اداره منابع طبیعی بطور کلی آن را فراموش کرده باشد و آن، اینکه:
به روایت ریش سفیدان منطقه “در فرهنگ تالشها و به ویژه ماسالیها تا کمتر از چند دهه گذشته زندگی در نواحی جلگه ای یک نوع سرخوردگی محسوب می شده است.”
این موضوع نشان می دهد که سکونت در مناطق ییلاقی تا چه اندازه برای مردم این منطقه با اهمیت بوده است.
تصمیم گیران منابع طبیعی باید بدانند زندگانی در مناطق ییلاقی بخشی از فرهنگ مردم این سرزمین بوده و نه مشاغل آنها!
آنها باید بپذیرند فرزند پدری که در گذشته دامدار بوده در آینده و به اقتضای زمان این حق را داراست که گردشگری را پیشه کند و این سازمان می بایست به حق سکونت آنها احترام بگذارد.
- نویسنده : پریسا رحمتی
