شهر رشت بهعنوان مرکز استان گیلان، در دهههای گذشته یکی از کانونهای مهم فعالیتهای صنعتی و تولیدی شمال کشور بهشمار میرفت. وجود کارخانهها و واحدهای تولیدی در حوزههایی مانند صنایع غذایی، نساجی، چوب، فلزات و فرآوری محصولات کشاورزی، نقش قابلتوجهی در اشتغالزایی و پویایی اقتصادی منطقه داشت. با این حال، در سالهای اخیر بخش قابلتوجهی […]
شهر رشت بهعنوان مرکز استان گیلان، در دهههای گذشته یکی از کانونهای مهم فعالیتهای صنعتی و تولیدی شمال کشور بهشمار میرفت. وجود کارخانهها و واحدهای تولیدی در حوزههایی مانند صنایع غذایی، نساجی، چوب، فلزات و فرآوری محصولات کشاورزی، نقش قابلتوجهی در اشتغالزایی و پویایی اقتصادی منطقه داشت. با این حال، در سالهای اخیر بخش قابلتوجهی از این کارخانهها به دلایل مختلفی چون فرسودگی تجهیزات، مشکلات مدیریتی، کمبود سرمایه در گردش، تغییر سیاستهای اقتصادی و ضعف در بازار فروش، تعطیل یا نیمهتعطیل شدهاند و پیامدهای اجتماعی و اقتصادی گستردهای را برای شهر و استان به همراه داشتهاند. تعطیلی کارخانهها در رشت، تنها به توقف تولید محدود نمیشود، بلکه به افزایش بیکاری، کاهش درآمد خانوارها، مهاجرت نیروی کار و تضعیف زنجیرههای اقتصادی وابسته نیز منجر شده است. بسیاری از این واحدها در گذشته نیروی انسانی ماهر و باتجربهای را در اختیار داشتند که امروز یا بیکار شدهاند یا ناچار به اشتغال در بخشهای غیرمرتبط و کمدرآمد شدهاند. این وضعیت، ضرورت توجه جدی به احیای ظرفیتهای صنعتی موجود را بیش از پیش نمایان میکند. با وجود چالشها، کارخانههای تعطیلشده رشت همچنان دارای ظرفیتهای ارزشمندی برای احیا هستند. زیرساختهای فیزیکی، زمین، سولهها، دسترسی مناسب به شبکههای حملونقل، نزدیکی به منابع کشاورزی و بازار مصرف، همگی مزیتهایی هستند که میتوانند هزینه راهاندازی مجدد تولید را بهطور چشمگیری کاهش دهند. در بسیاری از موارد، با نوسازی تجهیزات، اصلاح ساختار مدیریتی و جذب سرمایهگذاران بخش خصوصی، امکان بازگشت این واحدها به چرخه تولید وجود دارد. حتی برخی از این کارخانهها میتوانند با تغییر کاربری و تطبیق با نیازهای روز بازار، در حوزههایی نوین مانند صنایع تبدیلی کشاورزی، بستهبندی، صنایع دانشبنیان و تولید محصولات صادراتمحور فعالیت کنند. احیای کارخانههای تعطیلشده رشت میتواند نقش مهمی در حل معضل بیکاری استان گیلان ایفا کند. راهاندازی مجدد هر واحد صنعتی، بهطور مستقیم و غیرمستقیم فرصتهای شغلی متعددی ایجاد میکند و موجب فعال شدن مشاغل وابسته در حوزههایی مانند حملونقل، خدمات، تأمین مواد اولیه و بازرگانی میشود. علاوه بر این، افزایش تولید داخلی میتواند به کاهش وابستگی به واردات، افزایش ارزش افزوده محصولات بومی و تقویت اقتصاد محلی منجر شود. در نهایت، احیای کارخانههای تعطیلشده رشت نیازمند عزم جدی، برنامهریزی منسجم و همکاری میان دولت، بخش خصوصی و نهادهای محلی است. حمایتهای مالی هدفمند، تسهیل قوانین، ارائه مشوقهای سرمایهگذاری و استفاده از ظرفیت نیروی انسانی متخصص استان، میتواند این واحدها را از وضعیت رکود خارج کند. توجه به این ظرفیتهای مغفول، نهتنها به رونق صنعت و اشتغال در رشت و گیلان کمک میکند، بلکه گامی مؤثر در مسیر توسعه پایدار و متوازن استان خواهد بود.







































