چرا نصب دکل مخابراتی در ییلاق سوئه چاله ماسال با اعتراض مردم محلی همراه است؟

مدتی است نصب دکل مخابراتی در ییلاق سوئه چاله، یکی از ییلاقات معروف و زیبای شهرستان ماسال نقل محافل شده؛ مخالفان این طرح می گویند سازه مورد نظر می تواند نمای رویایی این منطقه پرجاذبه را  مخدوش و تشعشعات آن سلامت مردم را تحت تاثیر قرار دهد.
اما این تمام ماجرا نیست؛ اکثر این مخالفان با توسعه منطقه و افزایش امکانات رفاهی مشکلی ندارند، آنها از آنچه که پیشتر و در پروسه توسعه مناطق ییلاقی رخ داده بیم دارند.

رفتار دوگانه در ییلاقات ماسال همه را کلافه کرده است؛ دولت در مواردی که سود اقتصادی تک بعدی اش تامین شود عملا عرصه ملی برایشان معنایی ندارد  اما زمانی که به بحث اشتغال  برای عموم می رسیم؛ این عرصه ها برایش ارزشمند می شوند.
واگذاری طرح عوارض ییلاقات و نصب دکل مخابراتی و عدم ارائه مجوزهای فصلی به دکه های بین راهی نمونه های مشهودی از دوگانگی برخورد با پدیده کسب درآمد در ییلاقات بوده و خواهد بود.

مردم خیلی واضح پیش روی چشمانشان مشاهده می کنند که  برای نصب دکل در عرصه ملی پروسه کوتاه و بی دردسری طی می شود اما در مقابل منابع طبیعی با مجوز راه اندازی دکه های فصلی 6 ماهه و موقت در مسیرهای مشخص ییلاقات مخالفت می کند.

آمار رسمی از تعداد کلبه هایی که در ییلاقات ماسال اجاره داده می شوند در دسترس نیست، اما برآوردهای میدانی نشان می دهد تعداد آنها حدود 150 کلبه باشد.
به عبارتی اگر میانگین قیمت کلبه در ییلاقات را 300 هزار تومان در یک شب بگیریم، بین 40 تا 50 میلیون تومان مجموع درآمد یک روز پنجشنبه یا جمعه کلیه صاحبان کلبه های چوبی در این مناطق خواهد بود.
جالب است همین مبلغ اندک نزدیک به 20 نفر از افراد را به صورت پنهان اما تخصصی به خود مشغول کرده و به نوعی شغل اصلی آنها نیز محسوب می شود.
اما درآمد یک دکل مخابراتی در طول یک روز و یا یک ماه چقدر است؟
آنهایی که با روند سرمایه گذاری دکلهای مخابراتی آشنا هستند می دانند، هر نقطه ای جدیدی که به میزان آنتن دهی بی افزاید، در حقیقت به درآمد آنها خواهد افزود.
در نگاه نخست سرمایه گذاری در ییلاقات ماسال که 3 ماه از سال تقریبا کاربری ندارد، چندان منطقی به نظر نمی رسد اما اگر به تعداد جمعیتی که حالا دیگر در سه فصل دیگر سال در این مناطق حضور پیدا می کنند سرمایه گذاری در این بخش را جذاب می کند.
با این وجود اما اعداد و ارقامی که مخابرات با آن سروکار دارد برای ما چندان قابل تصور نیست، احتمالا این دکل به تنهایی به اندازه کل درآمد اجاره دهنگان کلبه های چوبی در ییلاق درآمد خواهد داشت، بدون آنکه حتی یک شغل ایجاد نماید.
این همان دوگانگی است که مردم با آن رو به رو بوده و هستند؛ اینکه چرا محورهای توسعه در کنار هم قرار نمی گیرند؟
درآمدهای بسیار محدود ییلاق در گذشته به چند بخش تقسیم می شد:
هتل ها و مهمانپذیرها( تعداد بسیار محدود با اشتغالزایی بسیار اندک)
عوارض ورودی( با اشتغالزایی محدود)
اجاره کلبه ها( اشتغالزایی پنهان اما گسترده تر)
درآمد متفرقه(دکه های بین راهی، تورها و…)

از این پس می بایست دکل مخابراتی به عنوان قطب جدید درآمدی به بهره برداران ییلاق اضافه شود، بدون آنکه اشتغالی به دنبال داشته باشد.

نصب دکل در ییلاقات به خودی خود می تواند بسیاری از مشکلات را حل کند و گامی اساسی در توسعه ییلاقات است؛ اما آنچه در میان فراموش بحث اعتمادسازی در بین مردم و سهیم نمودن آنان در بهره برداری از پتانسیل ییلاقات ماسال است.

مردم ماسال امروز شرایطی را تجربه می کنند که ییلاقات آن به یک پدیده طبیعی زیبا برای بسیاری از گردشگران با توان مالی پایین تر تبدیل شده که حتی همان مختصر درآمدهای بدست آمده نیز توانایی پوشش آسیب های فراوانی که به منطقه می زنند نیز بر نمی گردند!

آسفات ییلاقات ماسال یکی از موارد مشهود است که به خوبی نشان می دهد ما در مدیریت و نوع بهره وری این جاذبه ها چه خطاهای مشهودی داشته ایم؛ به راستی کدام منطقه توریستی را در دنیا می شناسیم که روزانه 15 هزار خودرو به نیت گردش به آنجا می رود اما درمقابل عایدات آن به این اندازه نباشد که مسیر همان گردشگران را سرو سامان دهد!؟

نصب دکل در ییلاقات ماسال زمانی ضرورت می یابد که ابتدا برنامه دقیقی برای حفظ و بهره برداری ییلاقات تعیین و منافع عموم مردم ماسال فدای منافع فردی یا دولتی خاص نباشد؛ آن روز  اعتماد مردم به مراتب بیش از امروز خواهد بود… .